بیانیه انجمنهای علمی دانشجویی علوم اجتماعی کشور به مناسبت روز دانشجو
قرار بر آن بود که دانشجویان صدای آگاه مردم باشند تا لحظهای در دام خودفریبی و تسلیم نیافتند و در نهایت به رهایی برسند. مگر میشود جمعی به رهایی دست یابد اما از وضع خود آگاهی نداشته باشد؟ دانشجویان همان نقطهی رهایی مردم بودند که میبایست وضعیت موجود را ترسیم و مختصات آن را گوشزد میکردند. این امر جز از طریق نقد امکانپذیر نیست.
معالاسف نهاد متعدی این مسئله را به ظرافتی دو چندان درک کرده است؛ بدیهی است که هرگز از این عامل رهایی غافل نمیشود و آن را لحظهای آزاد نمیگذارد. و امان از آن زمانی که کلمات دانشجویان، نقد و اصلاح ساختار را فریاد زند و آگاهی را فراخواند، همان کلمات نقره داغی بر حنجرهشان میشود.
آری، سالهاست که بر گلویمان نقرهی داغ ریختهاند تا لال شویم و چون مردهای متحرک پی «دو دو تا چهارتایمان» بدویم.
ثبت دیدگاه